We zijn inmiddels gewend aan gratuit geweld in gangsterfilms. De expliciete geweldscènes in Tarantinofilms deden overijverige critici zelfs spreken van een nieuwe stroming in de filmkunst: de nouvelle violence. Geweld in oorlogsfilms was altijd bedoeld om de verschrikkingen van oorlog te laten zien. Of de resulterende gekte bij de soldaten. Aldo Raine en zijn mannen zijn óók gek, maar op een leuke manier. Het doden van Nazi’s is een business, niet een manier om te overleven. Ook al zijn de ‘klootzakken’ joods, hun motieven zijn in wezen niet anders dan die van Vincent en Jules in Pulp Fiction. De banaliteit van het kwaad, maar dan om te lachen.
Op de verhaallijn van Inglourious Basterds is genoeg aan te merken, ook als je meegaat in het sprookje en bereid bent voor de duur van tweeëneenhalf uur te vergeten hoe de Tweede Wereldoorlog is afgelopen. Maar de afzonderlijke scènes zijn zo knap geregisseerd, de dialogen zo flitsend en de acteerprestaties bijna zonder uitzondering zo goed, dat het niet uitmaakt dat de film als geheel een onsamenhangende indruk achterlaat. En dankzij het werk van Scorsese’s vaste cameraman Robert Richardson ziet het er allemaal ook nog eens fantastisch uit, met diepe kleuren en zelfs in de scène die zich afspeelt in een kelder Richardsons trademark: wit, mysterieus licht dat uit de hemel valt.
eindelijk wordt hier eens le fin mot gezegd over deze film.
BeantwoordenVerwijderenwat een verademing na alle slechte kritieken die ik gelezen heb over de nieuwe tarantino.
een zeer voortreffelijk artikel, dat smaakt naar meer.